Όπως ο χρόνος έχει τις εποχές του,έτσι έχω και εγώ τις δικές μου.Πολλά τα συναισθήματα που σκορπίστηκαν σε αυτές,με πολύ καλό τους φίλο τον χρόνο,τον οποίο αποκαλούν τον καλύτερο γιατρό.Όλοι μας έχουμε τις εποχές μας.Όλοι λίγο πολύ κρεμάσαμε χαμόγελα στα πρόσωπά μας με την άνοιξη,δεσμεύσαμε την ανεξαρτησία μας με το καλοκαίρι,ξεσπάσαμε σαν μια φθινοπωρινή καταιγίδα και νιώσαμε τον πόνο και την θλίψη του χειμώνα.Πάντοτε σαν μικρό παιδί καρτερούσα την άνοιξη και το καλοκαίρι,διότι μαζί με τα λουλούδια άνθιζε και η χαρά μου και η θάλασσα μου θύμιζε τα γλυκόπικρα δάκρυά μου.Απ'την άλλη,το φθινόπωρο και ο χειμώνας είχαν "μαγνητίσει" τον φόβο μου.Παρ'όλο που ήμουν πολύ μικρή καταλάβαινα πως η φύση ξεψυχούσε...Ώσπου άρχισα να μεγαλώνω,να αποκτώ λογική και να βλέπω τα πράγματα απο άλλη όψη.Άριχσα να πλησιάζω τον χειμώνα.Ίσως φταίει το γεγονός οτι τον είχα ταυτίσει με τον πόνο,τον κόπο και την θλίψη,ενώ την άνοιξη με την χαρά,την ξενοιασιά και κάπως έτσι είχα ελαφρύνει την συνείδησή μου.Όμως με τον χειμώνα κατάφερα να ρυθμίσω σωστά το ρολόι της καρδιάς μου.Κατάλαβα πως για να αντικρίσω τα καλά που μου προσέφερε η άνοιξη και το καλοκαίρι ,έπρεπε πρώτα να περάσω τις δυσκολίες του φθινοπώρου και του χειμώνα...Μια μέρα κάτι με οδήγησε στο να παρακολουθήσω μια φθινοπωρινή βροχή και εκεί συνειδητοποίησα πως τόσο καιρό δεν έβλεπα αυτό το πανέμορφο ουράνιο τόξο,που σε κάθε του χρώμα έβλεπα και ένα δικό μου όνειρο.Εκεί κατάλαβα πως όλοι μας επιζητούμε την χαρά,αποφεύγουμε την θλίψη αλλά για να δούμε το ουράνιο τόξο θα πρέπει να μάθουμε να χορεύουμε στους ρυθμούς της βροχής.Αν ταυτίσει κανείς την βροχή και τον χειμώνα με τις δυσκολίες που αναμένεται να συναντήσει στη ζωή,ενώ το ουράνιο τόξο με την ελπίδα και τα όνειρά του,τότε θα νιώσει έτοιμος να συναντήσει την δική του άνοιξη. :)
Σκέψεις,πολλές σκέψεις,κομμένες και μοιρασμένες.Η δική μου γωνιά για το ακατάστατο μυαλό μου,που προσπαθώ να βάλω σε σειρά.Τα συναισθήματα δε,ακόμη πιο ακατάστατα και ανεξέλεγχτα!
